پیشگیری دارویی از سرطان پستان

تاموکسیفن، تنظیم کننده انتخابی گیرنده استروژن، اولین دارویی بود که میزان بروز سرطان پستان در زنان سالم را کاهش میداد.
چهار مطالعه آینده نگر تاموکسیفن را با پلاسبو از نظر کاهش بروز سرطان مهاجم در خانمهای در معرض خطر مقایسه کرده اند.
کارآزمایی پیشگیری سرطان پستان (NSABPP-01) به صورت تصادفی بیش از ۱۳۰۰۰ زن با خطر نسبی ۵ سال سرطان پستان بر اساس مدل Gail (گیل) ۱.۶۶٪ یا بالاتر یا دچار LCIS را تحت دریافت تاموکسیفن یا دارونما قرار داد. پس از پیگیری متوسط ۴ ساله، میزان بروز سرطان پستان در گروه دریافت کننده تاموکسیفن ۴۹٪ کاهش یافت. این کاهش فقط در سرطانهای ER مثبت دیده شد و در ER منفی ها تاثیری نداشت. کارآزمایی پیشگیری دارویی با تاموکسیفن بیمارستان Marsden، کارآزمایی پیشگیری با تاموکسیفن ایتالیایی، مطالعه بین المللی مداخله ای سرطان پستان یک(IBIS-1) همگی کاهش سرطان پستان ER مثبت را با مصرف تاموکسیفن در برابر پلاسبو نشان دادند.
عوارض جانبی در هر ۴ مطالعه مشابه بود و شامل افزایش خطر سرطان آندومتر، عوارض ترومبوآمبولیک، کاتاراکت و اختلالات وازوموتور در مصرف کنندگان تاموکسی فن بوده است.
در حال حاضر درمان با تاموکسیفن فقط برای زنان ۳۵-۵۹ سال که در معرض خطر نسبی Gail (گیل) ۱.۶۶٪ یا بالاتر قرار دارند، خانمهای بالای ۶۰ سال و یا در خانمهایی که تشخیص LCIS یا هیپرپلازی داکتال یا لوبولار آتیپیک داشته باشند، توصیه میشود.
علاوه بر این، ترومبوز ورید عمقی ۱/۶ برابر، آمبولی ریوی ۳ برابر، سرطان آندومتر ۲/۵ برابر بیشتر در زنان مصرف کننده تاموکسیفن دیده میشود.
افزایش خطر ابتلا به سرطان آندومتر در زنان یائسه به مراحل اولیه سرطان محدود میشود.
جراحی کاتاراکت، در زنان مصرف کننده تاموکسیفن تقریبا ۲ برابر بیشتر انجام می شود.
پس از آن Gail و همکارانش مدلی را طراحی کردند که بتواند خطر زمینه ای سرطان پستان و عوارض استفاده از تاموکسیفن و نسبت منفعت به ضرر استفاده از تاموکسیفن به عنوان پیشگیری دارویی را تعیین کند.
اخیرا NSABP کارآزمایی دوم پیشگیری دارویی، به منظور مقایسه تاموکسیفن و رالوکسیفن برای کاهش خطر سرطان پستان در زنان یائسه در معرض خطر را تکمیل کرده است.
رالوکسیفن، یکی دیگر از تنظیم کننده های انتخابی گیرنده استروژن، برای بازوی تجربی در کارآزمایی پیشگیری انتخاب شده است که به دلیل استفاده از آن در درمان پوکی استخوان پس از یائسگی پیشنهاد شده که ممکن است حتی بیش از تاموکسیفن در کاهش خطر سرطان پستان موثر باشد و بدون عوارض جانبی تاموکسیفن بر روی رحم.
کارآزمایی P-2 ، جهت مطالعه تفاوت اثر تاموکسیفن و رالوکسیفن (معروف به کارآزمایی STAR) به صورت تصادفی ۱۹۷۴۷ زن یائسه که در خطر بالای ابتلا به سرطان پستان قرار داشتند را تحت دریافت تاموکسیفن یا رالوکسیفن قرار دادند. در اولین گزارشات مطالعه P-2 دیده شد که هر دو دارو توانایی تقریبا یکسانی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان دارند، اما رالوکسیفن از نظر عوارض جانبی مطلوب تر است.
یک آنالیز جدیدتر مشخص کرد که رالوکسیفن ۷۶٪ اثر تاموکسیفن را در جلوگیری از سرطان مهاجم دارد ولی عوارض جانبی آن کمتر است.
خطر بروز سرطان آندومتر با تاموکسیفن در پیگیری طولانی مدت بیشتر بوده است.
اگر چه نشان داده شده است که تاموکسیفن موجب کاهش بروز LCIS و DCIS می شود، اما رالوکسیفن در فراوانی این بیماریها تاثیری ندارد.
نشان داده شده است که مهارکننده های آروماتاز (AI) موثرتر از تاموکسیفن در جلوگیری از بروز سرطان پستان مقابل در افرادی است که تحت درمان ادجوانت با AI برای سرطان مهاجم پستان قرار می گیرند.
مطالعه MAP.3 اولین مطالعه برای استفاده از یک AI به عنوان پیشگیری دارویی در خانمهای یائسه در معرض خطر بالا برای سرطان پستان بوده است. این کارآزمایی ۴۵۶۰ خانم را بین اگزمستان ۲۵ میلیگرم روزانه و پلاسبو به مدت ۵ سال به طور اتفاقی تقسیم کرد. پس از یک دوره پیگیری ۳۵ ماهه، اگزمستان با ۶۵٪ کاهش خطر سرطان پستان همراه بوده است. عوارض شامل موارد بیشتر آرتریت گرید ۲ یا بالاتر و hot flashes در مصرف کنندگان اگزمستان بوده است.
مطالعه IBIS-2 تعداد ۳۸۶۳ خانم یائسه را فرا خواند تا مهارکننده غیر استروئیدی آروماتاز، آناستروزول را در برابر پلاسبو به صورت اتفاقی بیازماید و همچنین مصرف یا عدم مصرف بیسفوسفونات را هم بر اساس دانسیته استخوانی به طور اتفاقی به مطالعه افزود. پس از متوسط ۵ سال مشخص شد که آناستروزول خطر سرطان پستان را حدودا ۵۰٪ کاهش می دهد.
انجمن انکولوژی بالینی تاموکسیفن را برای پیشگیری دارویی در خانمهای قبل از یائسگی و یا یائسه و رالوکسیفن یا اگزمستان را در خانمهای یائسه که در معرض بالای خطر سرطان پستان هستند، توصیه می کند.